Afgelopen periode stond SKUR voor mij even op een laag pitje; ik vertel je graag waarom. Als gezin waren we ineens in een rollercoaster terecht gekomen. Binnen 6 weken tijd hebben we de keuze gemaakt om de droom van onze zoon te realiseren. Dit betekende voor ons als ouders denken in het goede, in kansen en een groot vertrouwen hebben in onze zoon en vooral loslaten. Wat dat met je doet ……
Een jongensdroom
Vrijlaten! Ik ben een groot voorstander van deze quote ” Wat je vasthoudt raak je kwijt. Wat je loslaat blijft bij je. Wat je vrijlaat komt naar je toe”. Ik geloof oprecht dat vrijlaten betekent dat je een band voor het leven vormt met je kind. Vertrouwen is een groot goed. Op elke leeftijd heb ik altijd vertrouwen gehad in de keuzes van mijn kinderen. Hoe jong ze soms ook waren. Het was niet altijd gemakkelijk. Als ouder ben je vaker geneigd om de gevaren te zien, of je eigen angsten, niet de open mind die kinderen hebben. Mijn kinderen hebben mij geleerd dat wel te hebben.
Nu, 2 maanden geleden, haalden we onze zoon op van een ijshockey kamp. In de zomervakantie had hij hier een week vertoefd. Het was de voorlaatste week van onze schoolvakantie. Op zaterdag gingen we hem ophalen. We zouden nog naar een wedstrijd kijken, enkele prijsuitreikingen en dan naar huis gaan. De wedstrijd hebben we gekeken en tijdens de prijsuitreiking komt hij naar ons toe gelopen. Big smile op zijn gezicht, een knuffel en dan ineens de uitspraak ‘Ik ben gevraagd om een jaar naar een Hockey Gymnasium in Zweden te komen’. Huh??? Hoezo???
Eén van de coaches, een Amerikaan die in Zweden bij een club hoofdcoach is, had hem naar zijn ambities gevraagd. Onze zoon heeft al enkele jaren de droom om na zijn Havo-examen een jaar in Amerika naar een High School te gaan om daar ijshockey te gaan spelen. Dat was altijd een mooi doel en een prachtig streven. Het zorgde er voor dat hij heel gefocust was in de dingen die hij moest doen, een doel had en daar ook alles voor deed. Sporten is zijn lust en zijn leven.
Na de prijsuitreiking gingen we naar de coach. Tien minuutjes spraken we met hem. Hij zag iets in onze zoon. Onze zoon was coachbaar, jong, heel groot en sterk voor zijn leeftijd en mentaal goed in evenwicht. Hij wilde hem graag bij zijn team in Zweden hebben. Ik kan je vertellen dat er dan van alles door je koppie gaat. Vragen als waar slaapt hij dan?, hoe gaat het met school?, wie let op hem? komen voorbij. Op dat moment kon daar nog geen antwoord op gegeven worden. We spraken dan ook af in de komende week antwoorden te krijgen.
Zo vroeg al loslaten
Er volgde een week van mailcontact en over en weer vraag-en-antwoord. Als ouder wordt je voor een keuze gezet waar je bijna geen nee tegen kunt zeggen. Hoe kun je tegen een dergelijke kans (want ijshockey spelen gebeurt nu eenmaal in Zweden en niet in Nederland) nee zeggen? Waar zeg je überhaupt ja of nee tegen? Je weet het niet. Wat volgde was een bezoek samen met mijn zoon aan Zweden. Ik wilde sfeer proeven, de school bezoeken, hopelijk een gastgezin ontmoeten en het Zweedse ijshockey meemaken. Mijn gevoel is mijn graadmeter en daar vertrouw ik op.
Zo gezegd, zo gedaan. Binnen 2 weken na de vraag zaten we in het vliegtuig onderweg naar Zweden. Het was een speciale
trip om dit met z’n tweetjes te doen. We hebben gesproken over de mogelijkheden, genoten van de stilte en de natuur, ons verbaasd over het andere leven in Zweden (veel relaxter) en nieuwe mensen ontmoet. Alleen die trip al was het waard om samen weg te zijn. Heel bijzonder.
Uiteindelijk hebben we na de trip onze zoon verteld dat alle signalen op groen stonden en dat hij de keuze mocht maken. Hij koos ervoor om een jaar in Zweden te gaan wonen. Wat volgde waren weken van afspraken maken met de Nederlandse school, bij de gemeente langs gaan, extra verzekering afsluiten, afscheidsfeest geven, een interview met L1 (regionale tv zender), her en der informatie opvragen, spullen aanschaffen voor de winter en dergelijke…kortom de weken vlogen voorbij.
“Take good care of him”
1 Oktober was het dan zover. Tussentijds had hij nog een uitnodiging ontvangen om vanuit de Nederlandse bond een selectiekamp in Zweden te bezoeken. Dit kamp viel samen met zijn definitieve vertrek naar Zweden en kwam perfect uit qua timing. Voor ons als ouders was dit nogmaals een bevestiging dat hij goed is in de sport die hij doet. Bepakt en bezakt zijn we alles naar Zweden gaan brengen. We hebben hem geïnstalleerd in het gastgezin, de rondleiding op school gehad, leuke mensen ontmoet, de eerste trainingen gezien en toen kwam het moment dat we hem moesten achterlaten.
We hikten er allemaal een beetje tegenaan. Uiteindelijk zijn we op woensdagochtend naar het gastgezin gegaan waar hij twee nachtjes geslapen had. We hebben nog even gekletst en toen zijn zij hun jassen en spullen gaan pakken. We hebben ze uitgezwaaid toen ze naar school fietsten en zijn daarna in de auto gestapt op weg naar huis. De hele tijd ging het goed, maar op het moment dat ik tegen de moeder van het gastgezin zei ’take good care of him’ werd mijn keel dichtgeknepen, welden de tranen op. Ik heb ze nog kunnen inslikken toen hij wegfietste, maar daarna stroomden ze toch echt over mijn wangen.
Het is zo ontzettend dubbel. Ik gun mijn zoon deze kans, deze jongensdroom met heel mijn hart. Maar ik ben ook moeder van zo’n ontzettend lieve grote jongen dat je het gemis dan heel sterk voelt. Is dit de juiste keuze? Gaat hij het redden? Wat als…? Het vliegt allemaal door je hoofd. En ondanks dat we heel duidelijk hebben aangegeven dat hij dit gaat doen, dat hij ten alle tijden terug mag komen, dat hij het dan in ieder geval geprobeerd heeft, er is geen goed of fout in dit verhaal, maar op het moment dat hij van je wegfietst en jij verlaat het dorp voelt het net alsof je arm eraf gehakt wordt, je mist direct iets.
Maar je beseft tevens wat een bofkont hij is, wat een lieve mensen hij ontmoet heeft, hoe behulpzaam iedereen om hem heen is, wat een mooi land Zweden is, hoe relaxed het er is en dan denk je ‘mijn eigen gevoel is ondergeschikt aan de wens van mijn kind’. En dat is vrijlaten. Onze band is sterk voor het leven!