De regelmodus kon weer ‘uit’. Ik ben zo druk geweest met regelen en organiseren van het vertrek van onze zoon (15) naar het buitenland dat ik volledig in de regelmodus zat. Nu hebben we inmiddels een maandje zonder hem om ons heen geleefd. Voor ons als gezin, het thuisfront, is het toch wel een aanpassing.
Het is rustiger, van twee naar één kind om je heen. Ik merk dat we allemaal een beetje onze weg zoeken. Ieder beleeft het op een andere manier. Onze andere zoon mist een maatje en iemand die thuis is als hij uit school komt. Mijn man mist het gereis samen om te sporten en ik mis mijn grote lieve knuffelaar.
Het mooie is dat we van hem alleen maar berichten ontvangen van hoe super het er is, hoe leuk hij het vindt. Een sms van “ik vind het zelfs leuk om naar school te gaan”. Hij geniet volop. Zijn leven daar bestaat uit sporten, vrienden en leren. De mensen om hem heen zijn heel behulpzaam en geïnteresseerd.
Preken of praten
Via alle kanalen hebben we contact ; whatsapp, sms, mail, skype, facetime, bellen. Hoewel het wat mij betreft frequenter mag 😉 We skypen af en toe. Dat probeer ik luchtig te houden, maar dat is niet zo gemakkelijk. Vragen als ‘hoe gaat het met Zweedse les? Heb je dat nu wekelijks? Je vakkenpakket is dat goed ingepland? Ga je niet te laat naar bed? Kun je iets vaker van je laten horen? ’en dergelijke daar wil ik het toch met hem over hebben. Voor hem merk ik dat het over komt als zeuren. Ik zie het aan zijn gezicht (als we dan eindelijk skypen).
En ja, dan is het zoeken naar de juiste manier, de juiste toon. Waar je thuis, als je samen woont, nog eens een ander moment kunt prikken om het ergens over te hebben, bijvoorbeeld een wandeling of net voor het slapen gaan een ongedwongen gesprekje, is dat nu moeilijker. Tijdens die spaarzame momenten wil je alles tegelijk. Ik merk nu dat doseren het beste werkt.
De afstand zorgt er voor dat je kind zijn eigen keuzes maakt. Keuzes die je normaal samen zou bespreken. Ineens lijkt je puber al een jong volwassene. Hij is al een paar jaar vooruit. Daar waar je meestal op eigen benen gaat staan als je gaat studeren, op kamers gaat, op jezelf gaat wonen merk ik dat hij dat nu al doet.
Het leven daar is anders. Gewoon, omdat het gezin een ander gezin is, zij op een andere manier met elkaar omgaan, hij zelf zaken oppakt, regelt of loslaat. En dat voelt ook wel weer vreemd. Je moet het wel loslaten. Je merkt dat hij sneller mentaal volwassen wordt. Zijn eigen weg kiest.
Het voelt als een verlies
Even overvalt me een moment van paniek en besef ik dat hij écht los is. De afstand maakt dat je geen grip, geen zicht hebt op het reilen en zeilen van zijn leven. Wij zijn de fundering, zorgen voor de contouren, maar hij kleurt het in. Loslaten is een proces. Je doet het niet van vandaag op morgen. Een eerste reactie is loslaten en meteen het proberen vast te pakken op de oude manier. Maar dat kan niet meer.
Loslaten voelt ook als iets verliezen en niet weten wat de toekomst je brengt. Het helpt mij er op te vertrouwen dat we de juiste keuzes hebben gemaakt. Dat ik vertrouwen heb in onze zoon die zijn hart volgt, die doet wat ‘hem goed doet’, er op vertrouwen dat hij het redt. Loslaten is mijzelf opnieuw zien, gedachten toe laten, nieuwe paden zien en zo controle los te laten. Het hoort bij het mama zijn. Loslaten hoort bij het leven. Loslaten is vooral groeien!