Nee het is geen Sinterklaas meer. Maar toch klopte vol verwachting mijn hart. Zoonlief kwam thuis voor de vakantie 🙂 Heerlijk, verheugde me erop! Net zoals mijn man en onze andere zoon.
Het was als vanouds. We waren snel weer in ons oude ritme. Vrienden bezoeken, naar zijn sportclub gaan en tja ook weg zijn. Al gauw was het hetzelfde als drie maanden geleden. Geen verschil. Iedereen pakt hetzelfde leven weer op alsof hij gewoon bij ons woont.
Een eigen leven
Raar eigenlijk. Maar ook heel fijn. Ik dacht namelijk dat het best moeilijk zou zijn, je zoon weg naar een ander land, bij een ander gezin, een eigen leven, en dat je hem daardoor enorm zou missen. Maar eerlijk gezegd is dat helemaal niet zo.
Dat komt natuurlijk ook doordat het gastgezin heel goed voor hem is. Het is een leuk gezin. Waar sport centraal staat. Elke dag zijn ze wel op de sportclub te vinden. Hij mag vrienden uitnodigen of laten slapen daar, er wordt lekker gekookt, ze worden vrij zelfstandig gelaten, hij gaat mee als ze een weekendje weg gaan, kortom hij is een gezinslid en hoort erbij.
Hij heeft zelf ook leuke en positieve verhalen. Hij vindt het leuk om daar te zijn. Doordat hij zo veel sport wordt hij ook steeds beter erin. Dat was ook zijn doel. Hij heeft vrienden gemaakt. Hij heeft het gewoon enorm naar zijn zin. Het zou natuurlijk heel anders zijn wanneer hij veel op zijn kamertje alleen zou zitten en je berichten krijgt die niet zo positief zijn.
Nooit gedacht dat ik dit zou zeggen
Wat ons enorm helpt zijn alle communicatiemiddelen die we tegenwoordig hebben. Ze zijn niet meer uit ons leven weg te denken. Godzijdank! Want ja, we mopperden er wel over in het verleden ‘leg die telefoon neer, kijk niet zo veel netflix, hallo ik praat met jou’ maar nu denk ik ’s ochtends ‘effe een berichtje om hem een fijne dag te wensen, of we skypen als wij op de bank liggen voor de tv of bij opa en oma zijn’. Tegenwoordig zijn we erg van de gesproken WhatsApp-berichtjes. Dat is sneller gedaan én je hoort z’n stem en hij de onze. Het voelt allemaal zo dichtbij. Je blijft onderdeel van elkaars wereld op deze manier.
Er is dus hoop. Hoop dat wanneer onze kids écht de deur uit zijn ze nog steeds dicht bij ons zijn door het gebruik van ‘die dingen’. Hoe fijn is dat! Als ik terugdenk aan vorig jaar dan mopperde ik toch best wel over het gebruik van die telefoons omdat ze er te veel mee bezig waren en hun aandacht te veel er door werd afgeleid. Maar nu ben ik er maar wat blij mee. Het brengt onze werelden meer bij elkaar. Dus welcome “whatsapp, skype, sms, facetime”.