Een drukke baan, partner, kinderen, vrienden, familie, hobby’s en hormonen; dat is de dagelijkse werkelijkheid van de werkende moeder. En al die dingen die ik nu noem, zijn in feite allemaal variabelen. Geen enkele van die factoren is stabiel en altijd hetzelfde.
Neem nu je baan: het ene moment druk, dan weer wat rustiger, dan weer een promotie, een reorganisatie. Of je familie, kon je eerst nog naar je ouders toe voor raad, zijn er nu steeds vaker momenten waarop ze een beroep op jou doen. En dan heb ik het nog niet over de (op dit moment) vervloekte hormonen! Vroeger had je er nog wat aan J nu ligt de overgang misschien wel op de loer met alle stemmingswisselingen en ongemakken die erbij horen. Je kinderen zijn uiteraard je oogappeltjes maar het is toch altijd kijken hoe de vlag erbij hangt, zitten ze goed in hun vel, waar is hulp nodig en waar moet je juist loslaten.
Als werkende moeder ben je dus voortdurend aan het analyseren en aan het aanpassen. Wat wordt er van je gevraagd en hoe kun je dit geven.
Waar denk jij aan als je het woord ‘balanceren’ hoort? Juist ja, zo’n ballerina op een koord met als enige houvast een stok en zeg nu eerlijk, dat is toch precies wat wij als werkende moeder ook doen. Balanceren tussen alles wat moet en mag met als stokje ons innerlijk kompas. Als je het zo bekijkt kun je niet anders dan je realiseren dat we een verdomt lastige klus te klaren hebben elke dag. Zeker, we zijn keien in dat koorddansen maar het vergt opperste concentratie en veel ervaring om het goed te doen.
Ook in je relatie is het geven en nemen om die gezonde basis, die balans te houden. Een poosje geleden kreeg mijn man de mogelijkheid om een carrière-uitdaging aan te gaan. Het was iets waar hij enorm veel zin in had en eigenlijk al jaren van droomde. Hoe gemakkelijk zeg je dan niet ja?! Toch hebben we het eerst ‘in de groep gegooid’. Voorop gesteld dat iedereen hem die kans gunde, zou het toch ook een grote impact op ons gezin hebben. Hij zou nl. voor een periode van 7 maanden, gemiddeld 4 avonden per week afwezig zijn.
We hebben goed geanalyseerd wat de gevolgen zouden zijn, waar ik iets moest laten, waar hij nog tijd kon besparen en welke taken hij aan mij moest overlaten in de opvoeding en het huishouden. Ook hebben we onze zoon betrokken in dit proces. Hij zou immers zijn papa ook moeten ‘missen’. Nu is papa in deze puberfase niet echt favoriet, maar die twee zijn dol op elkaar. Onze zoon zei meteen: ‘dat moet je doen papa, je ogen gaan glinsteren als je er over praat!’ Ik denk dat dat voor mijn man misschien wel de doorslaggevende opmerking was!
Ik heb er ook even goed over moeten nadenken, want met een puberende brugpieper is de opvoeding niet altijd een makkie en is de masculiene hand in de opvoeding soms nodig! Maar eigenlijk waren voor mij die glinsterende ogen van mijn partner ook de grootste stimulans om de taken te herverdelen en er voor te gaan. Ik had natuurlijk wel zo mijn voorwaarden:
- Ik trek aan de bel als ik het niet meer trek!
- We gaan in die 7 maanden een weekje samen op vakantie
- We besteden een gedeelte van de extra inkomsten aan leuke dingen voor ons gezin en ons tweetjes; dus af en toe samen shoppen of een extra avondje bios moet!
- Ik kan je altijd bellen als er iets is waar ik niet uitkom.
Inmiddels zijn we aan het einde van die 7 maanden beland en de laatste weken waren heavy! Omdat we goede afspraken hadden gemaakt en de beslissing samen hadden genomen was er commitment en hebben we elkaar geholpen op momenten dat het effe tegenzat. Het was balanceren in optima forma, maar het is ons gelukt en hebben eigenlijk een heerlijke tijd gehad en zo veel van elkaar geleerd. In de mei-vakantie tracteren we onszelf op een city-trip of een weekendje zee (afhankelijk van waar we dan zin in hebben) en gaan we lekker genieten van elkaar en kijken we terug op een mooie winter!
Mijn partner durfde te kiezen voor zichzelf zonder daarbij ons, zijn gezin, tekort te doen. We hebben het samen overlegd, samen de keuze gemaakt en zijn er samen voor gegaan. Zo zie je maar dat voor jezelf kiezen heel goed kan werken, zonder daarbij je gezin tekort te doen. Hij was er dan wel niet altijd bij maar we hebben samen de keuze gemaakt. En daar gaat het om. Als hij het namelijk anders had gebracht en het als een voldongen feit had gesteld was de situatie heel anders geweest. Dan hadden mijn zoon en ik ons tekort gedaan gevoeld, alleen gevoeld op momenten dat hij er niet was, maar nu hebben we samen de keuze gemaakt, want ik gun hem die twinkel in zijn ogen!
En zoals ik al zei heeft het ons allemaal veel geleerd en gebracht. We zijn er samen door gegroeid. En dat is het mooie van kiezen voor jezelf zonder je gezin tekort te doen. Doordat jij als individu gaat stralen en je ding kunt doen ben je een leukere partner, een leukere vader of moeder en geniet je van je werk ook als je er veel tijd in moet steken. En daar draait het toch om in het leven! Dat ieder zijn eigen pad en zijn eigen keuzes maakt! Hoe fijn is het dan niet als je dat in overleg met je gezin kunt doen?
Stel je voor dat jij die mama bent die ook voor zichzelf kiest, zonder schuldgevoelens! Hoe blij zou je dan zijn? Welke keuzes had je moeten maken om er te komen die je nu niet maakt. Wat houdt je tegen?
- Wil jij ook relaxt naar je werk gaan en je focus op je werk hebben? Schrijf je dan in voor ons gratis eBook “hoe overleef ik de ochtendspits”.
- Ken je meer moeders mét een carrière die jij wilt inspireren? Deel het bericht! Op twitter, Facebook of stuur deze pagina door per mail.