Schrijven is fijn; zeker als je iets op je hart ligt. En dat ligt er. De afgelopen 6 weken liggen op mijn hart. Een verprutste schoolstart. Niet dat ik er veel aan kon doen, de gebeurtenissen volgden elkaar op en het was gewoon even niet anders maar ik baal er wel van.
Wat gebeurde er dan? Nou, het begon allemaal zo. Na een heerlijke vakantie waarin iedereen aan z’n trekken kwam met zon, zee, surfen, uiteten, sfeer proeven en cultuur snuiven kwamen we uitgerust en wel terug op ons honk. Oost west thuis best zullen we maar zeggen. We hadden nog een weekend samen vrij en dan moest in ieder geval mijn partner weer aan de slag. Ik was nog lekker twee weken vrij en school startte nóg later.
Planner als ik ben zag ik het helemaal voor me: nog even een weekend genieten, dan in de vrije dagen die me nog resten wat klusjes doen, de kelder opruimen, paar vrienden bezoeken en ons langzaam voorbereiden voor het nieuwe schooljaar. Er stonden allemaal leuke dingen op het programma met school, met sport met ons gezin, met SKUR. Ik had er zin in.
En toen ineens werd alles anders.
Mijn man kreeg de dag nadat we thuiskwamen een hartinfarct. Gelukkig geen ernstige met grote hartschade en er was ook geen ingreep nodig maar toch een infarct. De weken die volgden waren voor ons allemaal niet gemakkelijk: mijn man die fysiek en mentaal door een malle molen ging: wat is er met mijn altijd gezonde lijf, wat kan ik nog/wat kan ik niet meer, wanneer kan ik weer werken? Ook angst: kan ik wel nog alleen eropuit, autorijden, kan het zomaar terugkomen?
Mijn kind moest ook voortdurend schakelen: vakantiestemming, zieke vader, school op komst, nieuwe klas, nieuwe docenten, nieuw sportteam, andere trainingstijden, hoe gaat het met mama, vaker spanningen in huis.
Alle ballen in de lucht
En ik…. Ik balanceerde ertussendoor. Deed wat ik altijd doe namelijk: alle ballen in de lucht houden, kijken naar de behoefte van de ander en daarna handelen. Maar dat lukte deze keer toch niet zo best. Ik zag de worstelingen van mijn man en van mijn kind en werd er boos van. Verdrietig ook. Ik raakte in paniek want ik had het niet meer in eigen hand.
Maar ik hield vol want opgeven is geen optie! Goede eigenschap hoor, ben ik normaalgesproken hartstikke blij mee, maar het is ook mijn valkuil. Ik ga namelijk door met laveren totdat ik mezelf zo ongeveer kwijt ben en pas dan dringt het tot me door dat dit niet de weg is.
Mijn lichaam had het overigens al langer in de gaten dan ikzelf: hoofdpijn, mijn nek zat vast, rugklachten, eczeem en ga zo maar door.
Pas toen ik zo kwaad werd dat het 2 dagen duurde voordat ik weer in mijn huisje was realiseerde ik me dat ik niet goed bezig was. Ik schrok van het feit dat ik het weer zo ver had laten komen. Dat ik weer de verantwoordelijkheid van de hele wereld op mijn schouders nam en deed alsof ik de lieve heer zelf was. Dat ik iedereen kon redden en behoeden voor fouten en dat ik niet vertrouwde en losliet maar uit angst vasthield. Dat doet zeer hoor. Maar als het eenmaal zo’n zeer doet, dan komen ook weer de nieuwe inzichten, het herkennen van oude patronen en de kracht om het anders te doen.
Praten, luisteren, bewegen, actie
En weer kwam ik tot de ontdekking wat de belangrijkste pijlers voor mij zijn: veel praten en luisteren, veel bewegen zodat ik uit dat hoofd in mijn lijf kom en vervolgens plannen: op papier zetten dit spreken we af en zo gaan we het doen. Dat klinkt misschien als iets heel simpels, maar het is zo belangrijk en werkt zeer verhelderend. Voor alle partijen.
De eerste stapjes heb ik gezet maar dit weekend gaan we weer eens ouderwets om de tafel zitten, de agenda’s erbij nemen en uitspreken wat we willen dit jaar, wat we willen als individuele personen maar ook als gezin. Dat is onze basis: Wat Willen Wij! En dan gaan we kijken hoe kunnen we dat bereiken. Wat is daar voor nodig. Gezond blijven wordt natuurlijk prioriteit 1, want we kunnen nog zo veel willen, als je lijf niet wil dan kom je nergens. Maar daarnaast vergt het ook planning en organisatie als je al deze willetjes en wensen wil laten uitkomen. We gaan dan zeker weer onze familieplanner bijwerken, taken verdelen, huiswerkplanner opnieuw bekijken, hulp inschakelen daar waar nodig en veel leuke dingen doen: volgende week naar het theater, paar dagen Frankrijk in de herfstvakantie, tickets boeken voor een weekendje weg, samen koken, wandelen met vrienden en genieten van elkaar, van het moment, van het NU.
Ik heb er zin in!
Liefs, Petra
