Kon ik nog maar even bij je zijn. Ik mijmer en denk aan enkele maanden geleden. Toen zag ik het soms toch ietsjes anders. “A puber in the house” betekent meestal rondslingerende schooltassen, stapels kleren op z’n kamer, gamen, chillen met friends, huiswerk mwah liever niet, kleding die ze persé willen hebben, onuitgepakte sporttassen, een lege ijskast omdat ze zo veel eten, geen apps waar ze zijn gewoon omdat ze het vergeten én veel zaken waar jij niet meer in betrokken wordt.
Ook ik mopperde regelmatig over deze zaken. Heb je je tas uitgepakt? Heb je nog huiswerk op? Wanneer moet je werkstuk klaar zijn? Halen en brengen van/naar sport. Ruim je kleren eens op! Kom toch bij ons op de bank zitten? Op die momenten heb ik heus wel eens gedacht “ik wil een momentje voor mezelf”.
Als moeder merkte ik toch dat ik de spil ben en het geheel overzie. Ook al doen we qua huishouding dingen samen. Het zal wel je “mother-nature” zijn dat dit gewoon ín je zit. En dat laat je niet los. Daardoor ben je vaak de drive achter veel zaken die thuis (moeten) gebeuren.
Ik mis het! Wie had dat gedacht?
Maar anyway “ik mis het nu!” Haha. Waar ik vroeger in die flow zat van het reilen en zeilen van een gezin met twee opgroeiende jongens doe ik dat tegenwoordig met eentje. En dat is wel een verschil. Het is rustiger thuis met één kind, wat ook wel heel relaxed is moet ik eerlijk zeggen, maar tóch is het hectische gezinsleven weg. En dat voelt ook wel weer vreemd.
Doordat één kind nu niet meer bij ons woont, dit jaar vanwege studie en sport, heb ik het gevoel al een sneak preview te krijgen in het leven dat je hebt als je kids uitgevlogen zijn, als ze op zichzelf gaan wonen en je ze niet meer dagelijks om je heen hebt. Poeh…da’s ook wel weer heel rustig lijkt me. Daar heb ik nu nog helemaal geen zin in, voel ik me nog veel te jong voor 😉
Het is een fase
Ik las een tijd geleden een artikel waarin stond dat de gezinshectiek maar 15 jaar duurt en dan is het voorbij. Dat lijkt in mijn geval aardig te kloppen. Hoewel ik hoop dat we volgend jaar weer compleet zijn en nog effe samen genieten van een roerig gezinsleven.
Wat ik nu eigenlijk wil zeggen is, ook al heb je soms het gevoel het niet te overzien, ook al wordt je moe van telkens weer opnieuw moeten vragen, ook al val je over de rondslingerende tassen, en baal je van de stapels kleren geniet ervan! Het is een fase. Een fase waar je naderhand op terug zult kijken van hoe leuk die was. Een fase waarin je kind nog gezellig bij je kroop, ook al was ie inmiddels al groter dan jijzelf. Time flies is een vaak gehoorde kreet, maar het is ook écht zo. Maak er samen het beste van. Er zijn ups and downs, maar daardoor bouw je de band voor de rest van jullie leven.