Excusez-le-mot, dames! Maar dit is waar het allemaal om draait volgens mij, volgens SKUR. Ik zal je ook uitleggen waarom en hoe ik dat bedoel en dan duik even terug in de geschiedenis.
Na de tweede wereldoorlog was Nederland één grote ravage. Het land moest weer opgebouwd worden zowel in fysieke zin maar ook in morele zin, politiek, normen, waarden. We moesten ons weer bij elkaar rapen in de brede zin van het woord. Uit die tijd stamt vast en zeker de uitdrukking ‘niet lullen maar pellen’. Hoe ik dat zo zeker weet? Nou, gewoon, omdat je er met lullen alleen niet komt; er moest te veel gebeuren en er was geen tijd om veel te praten, er moest gewerkt worden!
Daarna, zeg rond de jaren 70, brak er een periode aan dat er steeds meer ruimte kwam voor gevoelens, emoties, praten. De ratio kwam op een kleiner pitje te staan; we moesten vooral voelen. De praktijken die zich met de innerlijke mens, energie en geluk bezig gingen houden, schoten als paddenstoelen uit de lucht. Er werd een omslag teweeg gebracht van de ratio naar het hart. Ik zal eerlijk bekennen, ik ben een emotionele oen, ik jank bij Sissi en hou het echt niet droog als Marco Borsato zingt dus dat voelen dat sprak mij altijd wel aan.
Ik ben ook een sociaal en empathisch iemand dus deze stroming paste perfect bij mij. Ook de vrije school pedagogie die we bij onze kinderopvang hanteerden, waarbij men uitgaat van hoofd, hart en handen, sloot daar prima bij aan. Kortom, dat meer vanuit je gevoel en emoties handelen was voor iemand als ik een zegen. Tegelijkertijd bracht het ook een valkuil met zich mee, namelijk doorslaan naar het andere uiterste en dat is: je verliezen in je emoties. Niet meer van de plaats komen omdat je je zo naar voelt. Dingen niet doen omdat het niet goed voelt. Jammeren om wat er niet is, om dingen waar je leed van hebt, wegzakken.
Waarschijnlijk heb ik deze periode eerst moeten doormaken om te ontdekken dat je er met voelen alleen niet komt! Voelen is goed, begrijp me niet verkeerd, maar je moet de werkelijkheid en je doel ook niet uit het oog verliezen. Je mag je gevoel niet de overhand laten krijgen en niet het allerbelangrijkste laten zijn. Natuurlijk wil je je goed voelen, een happy mens zijn en dicht bij jezelf blijven maar dat lukt niet als je geen keuzes maakt en in beweging komt. Grenzen stellen, dingen loslaten en kijken wat bij jou past, waar jij gelukkig van wordt en dan handelen!
Als we dit vertalen naar de schuldgevoelens die ons dagelijks parten spelen als werkende moeder dan zou ik hier het volgende uit kunnen halen.
DO’s:
- voel waar je gelukkig van wordt, kijk naar wie je was voordat iedereen je vertelde wie je moest zijn en maak daarmee jouw levensinvulling concreet.
- accepteer dat er dus dingen zijn die jij niet kunt of wilt of die niet de hoogste prioriteit hebben.
- maak voor jezelf helder wat je wil geven aan de wereld, je partner, je kinderen en realiseer je hoe waardevol dat is.
- HANDEL EN WEES MILD VOOR JEZELF!
DON’T:
- Laat je niet meeslepen in alles wat je niet kunt zijn, wat niet lukt en wat er niet is. Neem afscheid van die gevoelens; laat ze los.
- laat niemand je vertellen hoe het moet of je een schuldgevoel aanpraten over de dingen die jij niet doet, niet bent, niet hebt. Neem afscheid van die mensen of laat hun mening los.
- laat je niet van je pad afbrengen en laat niemand over jou oordelen!
Dat is natuurlijk niet altijd even gemakkelijk, want soms zit het gewoon tegen, werkt de buitenwereld niet mee, zijn er tegenslagen of spelen je hormonen voor spelbreker. Weet dan dat dit gevoel, deze situatie tijdelijk is, dat jij zodra het weer even gaat, kunt kiezen voor positiviteit, voor jezelf, jouw doel; dat lullen goed is, maar dat er zonder te pellen geen garnaal op je bord komt!