Communiceren is belangrijk, dat weten jullie net zo goed als ik! Maar we weten ook dat het er vaak bij inschiet. We hebben het te druk, geen zin, en wanneer is het nu een goed moment om ergens over te beginnen? Ik word vaak al moe als ik er aan denk en ik ben toch echt wel een prater, want hoe krijg je zo’n puber nou aan de praat?
De neuzen dezelfde kant op
Soms wil ik gewoon dat alles loopt, dat we mekaar begrijpen en aanvoelen zonder dat ik daar tekst en uitleg bij geef of krijg. Je weet wel zoals op vakantie, dat alles smooth gaat. Nu zijn dat natuurlijk ideale omstandigheden want op vakantie moet niets en alles (nou ja bijna alles) mag. Dan is iedereen relaxt en dan lijkt elk moment haast geschikt om over de meest uiteenlopende zaken te praten; zelfs praten over schoolresultaten, kleine en grote ergernissen maar ook over dromen en wensen voor jezelf, je gezin, de toekomst is dan een makkie.
Maar ja, één of twee keer per jaar is niet voldoende; tussendoor is er ook behoefte aan bijpraten en even de neuzen dezelfde kant op zetten. Nu hadden wij een paar weken voor de herfstvakantie een ouderavond die ging over studie en profielkeuze. Jeetje, wat een shock. Voor mijn gevoel zijn ze nét van de basisschool af en dan moeten we het al hebben over welke studie er na het voortgezet onderwijs komt.
Profielkeuzes en meer …..
Ik heb ook eigenlijk helemaal geen idee en er ook nooit écht serieus over nagedacht en gebabbeld. Wel natuurlijk zo van “wat wil je later worden?” of “weet je wat me wel iets lijkt voor jou?” maar niet met vakkenpakket en studie-opties erbij. Maar als je dan op zo’n ouderavond zit, dan realiseer je je dat ook zo’n middelbare school voorbij vliegt en dat er keuzes gemaakt moeten worden. Keuzes waarmee al voor een klein stukje de richting van je kind bepaald wordt.
Let’s talk
Tijd voor een gesprek dacht ik! En, toeval bestaat niet, ik kreeg een folder onder ogen met daarin aangeprezen een set “Pubercoachkaarten”. Nou ja, niet geschoten moet ik gedacht hebben en in een opwelling bestelde ik de set. Prompt de dag erna lag het doosje in de bus; perfect want ik was nog in de mood!
Tegelijkertijd een beetje terughoudend want van dat woord coaching krijg ik altijd een beetje de kriebels; ik ben tamelijk eigenwijs van aard en denk dat ik het echt wel zelf allemaal weet. Geen coach nodig dus. Maar ja, de kaarten waren er dus why not! Best leuk, leuke vragen, simpel niet te zweverig, maar wel to the puber point! Bijvoorbeeld: Hoe selecteer je je vrienden? Wat vind je leuk aan jezelf? Welke powerkracht zou je willen hebben? Of hoe ziet je leven er over 10 jaar uit?
Maak er een spel van
Uiteindelijk hebben we er een eigen draai aangegeven en hebben we er een spel van gemaakt. Iedereen trok om beurt een kaart en mocht zelf bepalen wie de vraag mocht beantwoorden. Ik vond het nl. een beetje vreemd aanvoelen als ik de kinderen plots zou gaan ondervragen. Daarmee zou ik mezelf als agent positioneren en dat leek me niet bevorderlijk voor het resultaat. Als finishing touch maakte ik er een mindmap bij: 1 vel met alle gezinsleden erop met de vragen en antwoorden erbij. En ik weet niet wie er meer aan het denken is gezet: ik of de kids, maar het was ontzettend leuk om te doen. Verrassende antwoorden en eye-openers. Ook bij antwoorden die mijn partner gaf was ik soms verrast en gaf het me inzichten.
Kortom: ik was een beetje sceptisch maar ben nu overstag. Dit is een superleuke manier om meer te weten te komen van je puber maar zeker ook van elkaar. En die mindmap, die krijgt een plekje in huis zodat we er af en toe nog eens naar kunnen kijken.
Hoe doe jij dat?
We hebben nog tot april de tijd om de profielkeuze te bepalen en het daagt ons nog niet helemaal maar een aantal kernkwaliteiten, talenten en interessegebieden zijn boven water gekomen en da’s vast een begin!
Ben benieuwd of die profielkeuze ook al bij jullie kinderen speelt en hoe jullie dit hebben aangepakt? Tips zijn meer dan welkom!