Grenzen stellen bij pubers
Afgelopen zaterdag ging ik naar een seminar over het belang van grenzen stellen bij pubers; een interessant onderwerp, temeer omdat ik er zelf ook regelmatig mee worstel. Je wil het zo graag gezellig houden in huis, maar tegelijkertijd geloof ik heilig in het stellen van grenzen bij kinderen; het biedt ze zoveel veiligheid en aan het ervaren van grenzen ontwikkel je immers jezelf!
Het seminar was ontzettend interessant en toen een vriendin mij gisteravond erna vroeg, barstte ik meteen los in een enthousiast relaas over alles dat ik had geleerd en gehoord over grenzen stellen bij pubers. Er kwam een interessant gesprek op gang over loslaten, teugels laten vieren, grenzen stellen (en welke dan? en wanneer?) En op een gegeven moment vertelde mijn vriendin dat ze in de kerstvakantie eens flink had uitgepakt tegen haar dochter (12 jr) die de hele vakantie ontevreden was geweest. Niets was goed genoeg, altijd moest het meer, langer, vaker. Dochterlief had stiekem tot 1 uur ’s nachts liggen ‘whappen’ terwijl ze de dag erna vroeg op en fit moest zijn. Ze had gejokt en 2 pakken wafels verorberd (en ontkende dit stellig). Zelfs 2x gepind voor iets tegen de afspraken in en ga zo maar door.
Dat puberhoudinkje
Allemaal geen mega-vergrijpen, maar met daar bovenop ‘dat puberhoudinkje’ had dit tot een fikse ontploffing geleid. Mijn vriendin was woest geweest en was vastbesloten haar dochter flink te straffen; ze moest het maar eens voelen! De avond van de ontploffing stuurde ze haar dochter zonder verder boe of bah naar bed en de dag erna was er koude oorlog. Na rijp beraad en een goed gesprek met haar man, realiseerde mijn vriendin zich dat ook zij een aandeel had in deze onhandelbare tiener! Jeetje zeg, die puberteit is toch echt geen gemakkelijke periode!
Zij droeg haar dochter d’r kont na, regelde alle zaken waarvan zij vond dat ze belangrijk waren, en probeerde met man en macht te voorkomen dat haar kind fouten maakte / op haar bekkie ging! Allemaal zaken die je als liefhebbende moeder zo graag doet en wil voor je kind, maar die je op een gegeven moment moet loslaten.
Bij loslaten hoort grenzen stellen bij pubers
Maar weet je, juist bij loslaten hoort grenzen stellen. Dit regel ik, dit regel jij. Dit doe ik, dit verwacht ik van jou. Ik zal je een voorbeeld geven aan de hand van mijn vriendins verhaal. Haar dochter handbalt vrij intensief; drie dagen per week training. De sportzaal ligt werkelijk om de hoek en de tas is niet al te zwaar, maar mijn vriendin bracht haar dochter elke keer met de auto naar de training en pikte haar na afloop ook weer op; “het is te donker en het is een eng stuk”, “als ze na afloop bezweet is kan ze zomaar kou vatten”,”ze heeft al een zware schooldag gehad dan kan ik haar wel een beetje helpen”. In de ogen van mijn vriendin allemaal plausibele redenen om haar dochter te ontzien.
Maar in werkelijkheid gebeurt er iets heel anders. Zolang je kind niet zelf het initiatief neemt om zijn/haar tas te pakken, een muts mee te nemen, en een veiligere route zoekt (al is dat 2 minuutjes om) dan wordt deze activiteit, in haar geval handballen, nooit van het kind zelf. Het wordt zo nooit een stuk van zijn/haar identiteit. Het blijft dan een gevalletje “ik zit op handbal” versus “ik ben een handballer” en dat laatste is nodig om op de training inzet te tonen, het beste uit jezelf te halen en soms “offers te brengen” om iets bereiken (bv op tijd naar bed, ipv met vriendinnen naar de film).
Je ontwikkelt je aan je grenzen!
Ik vertaal het nu naar sportbeleving maar dit geldt voor alles! Je wil als moeder eigenlijk niets liever dan dat je kind slaagt in het leven en wordt wie hij/zij is. En dat is dus precies de reden waarom je die grens moet stellen en hem/haar hier tegenaan moet laten lopen. Zo zal hij/zij ontdekken wat écht belangrijk is en dat keuzes maken bij het leven horen en onderdeel uitmaken van slagen/falen (in de ruime zin van het woord). Als je geen grenzen stelt dan ontneem je je kind dus de mogelijkheid om dit zelf te ondekken!
Als moeder is niets je te veel. Daarom is dit ook een lastige opgave maar het resultaat van je actie zul je zeker merken; het wordt er uiteindelijk nl. een stuk gezelliger op in huis.
PS: Mijn vriendin was uiteindelijk blij met haar inzichten en heeft zonder verdere toelichting en verwijten haar dochter medegedeeld dat ze vanaf nu te voet naar de training gaat. Ze heeft afspraken gemaakt met haar dochter. Ze heeft ook gezegd dat liegen vele malen erger is dan de waarheid vertellen over iets dat je niet goed hebt gedaan of waar de verleiding groter was dan de weerstand. En de telefoon gaat voortaan beneden aan de oplader voor het slapen gaan. Opluchting op beider gezichten, een knuffel en mekaar weer in liefde kunnen zien was het resultaat.
PS2: Als je nu denkt, ja maar hoe zit dat dan met school en met huiswerk maken. Lees dan dit blog over “Huiswerk maken; help je nou wel of niet?”