Wat is jouw passie?

Als kind was ik een fladder, een meisje dat alles en iedereen leuk vond. Gaan we basketballen, oh leuk! gaan we winkelen, oh gezellig! Cursus kantklossen, zeker ik ga mee. Ik vond eigenlijk alles leuk en was overal voor te vinden! Ik was gewoon vrij gemakkelijk en had nooit echt specifieke wensen. Dat vond ik ook nooit een probleem, altijd symbiose, heerlijk! Maar waar ik wel jalours op was waren mensen met een drive, een hobby een passie voor dat ene ding dat maakte dat ze bijzonder waren.

Omdat ik veel leuk vond, heb ik ook veel dingen geprobeerd, van squashen tot voetreflexmassage en niets viel eigenlijk tegen, maar ook geen van die dingen raakte mijn ziel, mijn vuur. Toen ik mijn man ontmoette voelde ik gelukkig wel die passie, het gevoel dat je voor één persoon zo helemaal wil gaan, dat je daar alles aan wil geven dat in je zit. Verrukkelijk gevoel en dat is gelukkig is zo gebleven.

Maar bij hobbies, opleidingen of andere bezigheden kwam ik dat maar niet tegen. Totdat ik in gesprek raakte met een kennis uit de buurt, die vroeg wat zou je nou graag nog es een keer willen doen. Ik antwoordde zonder na te denken: flamenco dansen, zangles en toneel. Nou, zei ze, dan schrijf maar op je kalender: op 18 augustus start er een beginnersgroep flamencodans hier in het centrum.

Ze gaf me nog een telefoonnummer waar ik inlichtingen kon krijgen en liet me totaal verbaasd en verward achter. Wat gaaf dacht ik! Flamenco. Maar ook: hoe kom ik nou in godsnaam bij Flamenco? Tot op de dag van vandaag weet ik nog steeds niet hoe het kon dat ik op dat moment flamenco zei, maar wat ik wel weet is, is dat ik mijn passie ontdekte.

Ik ging jarenlang elke week trouw, 2 uur dansen met een geweldig leuke groep vrouwen – inmiddels vriendinnen. Vijf jaar geleden besloot ik met nog 2 flamenco-gekken zelfs elke 2 weken privéles te nemen zo’n 70 kilometer verderop. Wat genoten we hiervan. Dit was de flamenco waar ik naar op zoek was. Het raakte mijn diepste ik, iets waar ik zo lang naar op zoek was! Ik ging een aantal keren naar Sevilla om dansles te nemen, de mooiste flamenco-optredens te bezoeken en helemaal onder te dompelen in alles wat met flamenco te maken had. Gevuld van alle mooie ervaringen kwam ik dan thuis en vertelde hoe gelukkig deze passie mij maakte.

Ik dans nu bijna 10 jaar flamenco en vorig jaar, zoals ik in een van mijn blogs al vertelde, kon mijn man een carrière uitdaging aangaan. Dit zou betekenen dat hij 4 avonden per week weg was, inclusief mijn flamenco-avond (slik). Onze zoon ging naar de brugklas en ik wist dat hij mijn hulp en aanwezigheid nog nodig had. Alles overwegend besloot ik om een flamenco-pauze in te lassen en een half jaar geen dansles te volgen. Met pijn in het hart informeerde ik mijn vriendinnen en danslerares en beloofde plechtig dat het maar voor even zou zijn; een belofte aan hun maar ook aan mezelf. Deze passie die ik zo lang had gezocht en had gevonden in deze fantastische mooie spaanse kunstvorm, zou ik niet opgeven.

Het is een stuk van mijzelf en ik merk dat ik het ontzettend mis. Ik kon onlangs deelnemen aan een workshop van Patricia Guerrero, een gerenommeerde Spaanse danseres. Na afloop van deze 2 avonden was ik zo gelukkig dat ik wel kon janken; sterker nog op de terugweg naar huis had ik moeite mijn tranen te bedwingen omdat ik zo lang dit stuk van mezelf niet had gevoed. Dit dansen, deze uitlaatklep heb ik nodig om in balans te blijven. Om alle kanten van mezelf genoeg licht te geven zodat ik heel blijf; in balans.

Heb jij ook een passie, een wens een droom een hobby? Laat die dan niet links liggen maar ga er mee aan de slag, maak er tijd en ruimte voor want elk stukje van jezelf moet gevoed worden. Denk maar aan een bloem, als die alleen water krijgt maar geen zon, dan groeit ie niet. Als hij teveel zon krijgt, verdort ie, en als hij maar van één kant licht krijgt, groeit ie scheef!