MAMA
Weemoed voel ik bij het loslaten van mijn puber
jul
Weemoed
Het gevoel overvalt me. Ineens is het er en het lijkt wel of ik het niet van me afgeschud krijg. Weemoed naar een tijd die waarschijnlijk achter ons ligt. We staan op een keerpunt. Het wordt ineens zo helder en zichtbaar. Onze puber wordt echt een puber die zijn eigen leven gaat leiden, die zich losmaakt van ons, die zijn eigen grenzen opzoekt.
Het contrast is nog nooit zo groot geweest. Met twee kinderen die net anderhalf jaar schelen en waarbij nu, in deze fase, toch de verschillen zó groot zijn.
We zijn op vakantie. De oudste heeft een vriendje mee. Zij gaan op onderzoek uit, willen ‘s avonds laat op blijven en vooral alleen dingen ondernemen. De jongste daarentegen blijft nog graag bij ons, speelt graag een spelletje, wandelt met ons mee, zit bij ons aan tafel. En kruipt nog lekker tegen ons aan.
Waar is mijn kind gebleven?
Soms lijkt het wel of onze oudste ineens iemand anders is. Waar we vroeger samen lachten om grapjes vind hij ze nu niet grappig meer en mogen we ze vooral niet te hard zeggen. Waar we vroeger naast elkaar liepen loopt hij nu een paar meter voor of achter ons. Waar we vroeger dezelfde smaak hadden voor kleding kiest hij nu voor iets totaal anders. Waar we vroeger praatten krijgen we nu een snauw.
Weemoed. Dat is het gevoel dat me bekruipt. Waar is mijn lieve jongen gebleven? Die sociale gast waarvoor papa of mama alles waren. Die gezellig naast ons op de bank kroop, zelfs tegen ons aan. Die het fijn vond om bij ons te zijn. Die dingen van ons aannam.
De weg naar volwassenheid
Hij is op weg. Op zijn eigen ontwikkelingsreis. Zijn omgeving is de laatste jaren gegroeid. Naar school in een stad in plaats van een dorp. Nieuwe vrienden. Een intensieve sport waarbij anderen hem begeleiden en coachen.
Het is mooi om te zien hoe goed hij deze reis maakt. De discipline die hij heeft. Het doel dat hij zich gesteld heeft en daar alles voor doet. De sociale jongen die zijn mannetje staat, ondanks zijn jonge leeftijd. Het ondernemende karakter.
Maar als moeder voelt het wel alsof ik in een rollercoaster zit. Ik word heen en weer geslingerd in mijn emoties. Trots op de jongen die hij als persoonlijkheid is. Bedroefd voor het afsluiten van een periode als gezin en het loslaten van mijn kleine grote jongen (want inmiddels ben ik ook qua lengte al geruime tijd kleiner).
Weemoed. Het hoort bij het leven. Je geeft je kinderen een gezonde, krachtige basis. Je probeert ze op te voeden met normen en waarden, verantwoordelijkheid en zelfstandigheid. En nu….nu vliegen ze uit, steeds een stukje verder weg. En dat geeft mij als moeder een gevoel van gemis. Maar ook van onzekerheid voor een periode die komen gaat. Het is de kunst van het loslaten.
Het komt goed
Het komt zeker goed. Daar ben ik van overtuigd. Hij is een sterke jongen. Mentaal en fysiek. En bovenal nog steeds lief. Alleen is dat lieve nu ff bedekt onder een laagje stoerheid. En ik…ik moet wennen aan mijn nieuwe rol. Ik moet mijn weg vinden. Ook dat komt goed. Maar soms verlang ik gewoon nog ff naar die tijd dat hij op mijn schoot kroop, zijn hoofdje in mijn hals legde en we samen genoten van de stilte en het samenzijn.
Liefs, Angelique
Wat een toeval, ik zit precies in deze fase, het loslaten is nu Echt begonnen. Ik probeer een balans te vinden en dan krijg ik dit artikel op mijn facebook. Hoe mooi kan het zijn.
Hallo Sanderina,
Wat bijzonder hè, dat sommige zaken gewoon op je pad komen als je ze nodig hebt. Dat geeft vertrouwen….. precies wat we nodig hebben als we die kids moeten loslaten. Vertrouwen dat het goed gaat, vertrouwen dat ze hun eigen fouten mogen maken, vertrouwen dat ze het kunnen! Hou daar aan vast en biedt daarnaast voldoende structuur en grenzen dan kun je met een gerust hart deze fase aan!
Lieve groet, Angelique & Petra
OMG ik heb met tranen in mijn ogen een brok in mijn keel zitten lezen want dit beschrijft exact hoe ik mij op dit moment voel dat mijn mini man over enkele weken naar de middelbare school gaat. Het is fijn te lezen dat alle moeders dit meemaken bedankt voor het delen het was erg mooi geschreven.
Greetz ixiomara
Lieve Ixiomara,
Graag gedeeld en geschreven! Wat is moeder zijn mooi maar ook af en toe pijnlijk, toch?! Gelukkig hebben we ‘elkaar’ en daarmee bedoel ik alle moeders van de wereld……
Lieve groet, Petra
Heel herkenbaar dit stukje,ik ben moeder van 3 meiden.3heerlijke meiden.??????
Oudste heeft niet zoveel gepubert,tweede wel is er nu mee bezig,maakt zich los van mij.
Wel is ze heel sociaal en heeft veel vrienden.
Jongste is nog hetzelfde als jou jongste.kan nog lekker spelen op z’n tijd en vind t heerlijk om van mij geborgenheid te krijgen.
Ik heb een beetje moeite met nr 2 los te laten,maar aan de andere kant ook weer niet.
Ze maakt zichzelf wel los…met woorden als mam..dat weet ik al….en neeeee…ik hoef die preek niet.?
Je wilt ze nog zo graag beschermen maar ze vinden dat ze het zelf allemaal al weten…ook oudste doet daar graag aan mee en zij word binnenkort 18.
Maar ondertussen vinden ze het denk ik wel fijn dat wij vanaf de zijlijn een oogje in het zeil houden.dat hebben ze gewoon nodig toch?
Ik denk dat het allemaal wel goedkomt,gelukkig is t eerste vriendje er nog niet….ben benieuwd hoe dat gaat….?
Dank voor je reactie. Leuk zeg, 3 meiden! Ik ben zelf de jongste van 3 meiden 🙂 en ik herken wel wat jij schrijft. Ook bij ons was mijn oudste zus de meest serieuze en had denk ik de middelste de meeste ‘haken en ogen’. Ik hobbelde overal doorheen 🙂
Zoals jij ook zegt is het zeker nog nodig om vanaf de zijlijn een oogje in het zeil te houden en nog de nodige grenzen en structuur aan te geven. Dat geeft die kids veiligheid en geborgenheid. Daarnaast dan ook weer genoeg ruimte om hun zelfstandigheid te oefenen. Het is elke dag weer een beetje balanceren……
Geniet van je meidengezin Ivonne!