Weemoed

Het gevoel overvalt me. Ineens is het er en het lijkt wel of ik het niet van me afgeschud krijg. Weemoed naar een tijd die waarschijnlijk achter ons ligt. We staan op een keerpunt. Het wordt ineens zo helder en zichtbaar. Onze puber wordt echt een puber die zijn eigen leven gaat leiden, die zich losmaakt van ons, die zijn eigen grenzen opzoekt.

Het contrast is nog nooit zo groot geweest. Met twee kinderen die net anderhalf jaar schelen en waarbij nu, in deze fase, toch de verschillen zó groot zijn.

We zijn op vakantie. De oudste heeft een vriendje mee. Zij gaan op onderzoek uit, willen ’s avonds laat op blijven en vooral alleen dingen ondernemen. De jongste daarentegen blijft nog graag bij ons, speelt graag een spelletje, wandelt met ons mee, zit bij ons aan tafel. En kruipt nog lekker tegen ons aan.

Waar is mijn kind gebleven?

Soms lijkt het wel of onze oudste ineens iemand anders is. Waar we vroeger samen lachten om grapjes vind hij ze nu niet grappig meer en mogen we ze vooral niet te hard zeggen. Waar we vroeger naast elkaar liepen loopt hij nu een paar meter voor of achter ons. Waar we vroeger dezelfde smaak hadden voor kleding kiest hij nu voor iets totaal anders. Waar we vroeger praatten krijgen we nu een snauw.

Weemoed. Dat is het gevoel dat me bekruipt. Waar is mijn lieve jongen gebleven? Die sociale gast waarvoor papa of mama alles waren. Die gezellig naast ons op de bank kroop, zelfs tegen ons aan. Die het fijn vond om bij ons te zijn. Die dingen van ons aannam.

De weg naar volwassenheid

Hij is op weg. Op zijn eigen ontwikkelingsreis. Zijn omgeving is de laatste jaren gegroeid. Naar school in een stad in plaats van een dorp. Nieuwe vrienden. Een intensieve sport waarbij anderen hem begeleiden en coachen.

Het is mooi om te zien hoe goed hij deze reis maakt. De discipline die hij heeft. Het doel dat hij zich gesteld heeft en daar alles voor doet. De sociale jongen die zijn mannetje staat, ondanks zijn jonge leeftijd. Het ondernemende karakter.

Maar als moeder voelt het wel alsof ik in een rollercoaster zit. Ik word heen en weer geslingerd in mijn emoties. Trots op de jongen die hij als persoonlijkheid is. Bedroefd voor het afsluiten van een periode als gezin en het loslaten van mijn kleine grote jongen (want inmiddels ben ik ook qua lengte al geruime tijd kleiner).

Weemoed. Het hoort bij het leven. Je geeft je kinderen een gezonde, krachtige basis. Je probeert ze op te voeden met normen en waarden, verantwoordelijkheid en zelfstandigheid. En nu….nu vliegen ze uit, steeds een stukje verder weg. En dat geeft mij als moeder een gevoel van gemis. Maar ook van onzekerheid voor een periode die komen gaat. Het is de kunst van het loslaten.

Het komt goed

Het komt zeker goed. Daar ben ik van overtuigd. Hij is een sterke jongen. Mentaal en fysiek. En bovenal nog steeds lief. Alleen is dat lieve nu ff bedekt onder een laagje stoerheid. En ik…ik moet wennen aan mijn nieuwe rol. Ik moet mijn weg vinden. Ook dat komt goed. Maar soms verlang ik gewoon nog ff naar die tijd dat hij op mijn schoot kroop, zijn hoofdje in mijn hals legde en we samen genoten van de stilte en het samenzijn.

Liefs, Angelique